تزریق در مفصل مچ پا
تجهیزات موردنیاز:
- سرنگ استریل یکبار مصرف اندازه مناسب (معمولا 3-5 میلی‌لیتر)
- سوزن استریل یکبار مصرف با قطر مناسب (معمولا 22 تا 25 گیج)
- دستکش استریل
- مواد ضدعفونی‌کننده پوست مانند بتادین یا الکل
- داروهای تزریقی مورد نیاز مانند کورتیکواستروئیدها و بی‌حس‌کننده‌های موضعی
- باند استریل و چسب
- گاز استریل
- ظرف جمع‌آوری وسایل نوک تیز و زباله‌های عفونی
آناتومی مفصل:
مفصل مچ پا از مفاصل مهم و پیچیده در بدن انسان است که وظیفه اتصال اندام تحتانی به پا را برعهده دارد. این مفصل شامل ارتباط بین استخوان درشت نی، استخوان ناوی و استخوان‌های کف پا می‌باشد.
درشت‌نی استخوانی بزرگ در قسمت فوقانی مچ پا است که سر آن شامل سطح مفصلی وسیعی برای اتصال به ناوی می‌باشد. سطح مفصلی درشت‌نی شکل مایل و غیرهمواری دارد که با سطح مفصلی محدب استخوان ناوی مطابقت می‌کند.
ناوی استخوان کوتاه و ضخیمی است که بین درشت‌نی و استخوان‌های کف پا واقع شده و سطح مفصلی مقعری دارد. سطح مفصلی ناوی در تماس با درشت‌نی، مچ پا را از اطراف پوشش می‌دهد.
استخوان‌های کف پا شامل استخوان پاشنه و استخوان مکعبی هستند که با انتهای تحتانی ناوی مفصل تشکیل می‌دهند.
علاوه بر استخوان‌ها، رباط‌ها، غضروف‌ها و کپسول مفصلی نیز در ایجاد ثبات و جلوگیری از آسیب‌دیدگی مفصل نقش مهمی دارند. آگاهی از آناتومی دقیق این مفصل، برای پزشکانی که قصد مداخلات درمانی و تزریق دارو در این ناحیه را دارند، ضروری می‌باشد تا از عوارض ناخواسته جلوگیری شود.
روش های تزریق در مفصب مچ پا
-
روش داخلی:
- بیمار درازکش با پای درگیر خارج از تخت
- شناسایی فضای مفصلی از سمت داخلی مچ پا
- ضدعفونی پوست
- وارد کردن سوزن از قسمت داخلی به سمت فضای مفصل
- تزریق دارو و خارج کردن سوزن
-
روش خارجی:
- وضعیت‌دهی مشابه
- شناسایی مفصل از سمت خارجی مچ پا
- ضدعفونی محل
- ورود سوزن از قسمت خارجی به سمت فضای مفصلی
- تزریق دارو و خروج سوزن
-
روش فوقانی:
- بیمار درازکش، پا خم شده در زانو
- شناسایی مفصل مچ پا از بالا
- ضدعفونی ناحیه
- ورود سوزن از فوقانی به فضای مفصل
- تزریق دارو و خارج کردن سوزن
بهترین روش کدام است
در مورد بهترین روش تزریق در مفصل مچ پا، نمی‌توان یک روش واحد را به عنوان بهترین روش برای همه موارد توصیه کرد. انتخاب روش مناسب بستگی به عوامل زیر دارد:
- محل دقیق آسیب یا التهاب در مفصل مچ پا
- ترجیح و تجربه پزشک در انجام هر روش
- ویژگی‌های آناتومیکی مفصل در هر بیمار
- دردسترس‌تر بودن بخشی از مفصل بر اساس وضعیت بدن بیمار
- امکانات تصویربرداری هدایتی برای کمک به قرارگیری سوزن
به طور کلی روش‌های داخلی و خارجی به دلیل دسترسی مستقیم به فضای مفصلی، کاربرد بیشتری دارند. روش فوقانی ممکن است دشوارتر باشد.
مراقبت‌های پس از تزریق:
- استراحت و یخ‌گذاری موضعی
- جلوگیری از فعالیت‌های شدید
- شروع تدریجی حرکت‌درمانی
توجه: با رعایت اصول آسپتیک انجام شود.
